Hier zijn we trots op. Ons mooiste gebiedende wijsje van overzee. We kwamen in de lijstenmakerij annex kunstgallerie annex kaartenwinkel om wat afbeeldingen van lezende vrouwen te scoren. Dat lukte ook. Het publiek in de zaak op deze regenachtige middag was divers. Een keurige oudere man met zijn neus en dunne bril dicht bij een pentekening. Een jonge vader met kind en lege buggy, kennelijk op zoek naar een lijstje voor iets dat hij niet bij zich had. We stonden met onze twee briefkaarten wat verloren tussen de tientallen lege lijsten. De grote werkplaats achter de brede toonbank leek leeg.
Juist toen ons oog op het hotelbelletje viel en we in een reflex naar het fototoestel grepen dook de vriendelijke eigenaresse op.
We kieken normaal ongezien, een tikje stiekem. Moesten we deze dan laten schieten? De spijt welde nu al op. We gooiden het over een nieuwe boeg. Of ze bezwaar hadden als we een foto maakten? We koesteren namelijk het schrift in de strijd tegen de mechanische vermeende vooruitgang. We vonden ons eigen engels heel mooi.
De vriendelijke dame schoof onmiddellijk een pen en een stuk kassa uit zicht en stofte zelfs de houten plank onder het ronde karton nog even af. We konden onze gang gaan.
---
1 opmerking:
O, wat een beauty!! Geheel eens met de trots. Het verhaal erbij maakt het nog mooier. Gek genoeg dacht ik eerst even dat het een kijkgaatje in een deur was. Mooi zo'n verkeerd been.
Een reactie posten